Litlir kossar í lífi Kossakrílisins

Já eurovision partýið tókst nú bara með ágætum þótt Íslendingar ættu ekki fulltrúa að þessu sinni... ég reyndar fór snemma í háttinn þar sem menningaferðin hafði staðið yfir í 15 tíma og þurfti ekki mikið til að ég myndi detta úr stuði, það dugði að stíga inn á Holtakránna og þá var stemmingin dauð :D Þá er líka gott að eiga góða vini ;)

Menningarferðin var brilliant þrátt fyrir fámenni... mikið drukkið og mikið djammað

nenni ekki að skrifa meira

Myndir frá eurovisionpartyi á linki hér við hliðina ;)

já gott fólk ég þarf ekki að hafa áhyggjur af því að vera í fríi of lengi lengur... svo sem nóg að gera hjá mér um helgar eins og fyrri blog hafa gefið til kynna en virku dagarnir hafa farið til fjandans hjá mér... nenni ekki neinu og langar að sofa allan daginn þar sem ég kann ekki að vera í fríi... komst nebbla að því um daginn að ég átti ekki að byrja að vinna fyrr en 4. júní og því varð ég yfir mig ánægð þegar hann Ómar vinur minn hringdi í dag og bjargaði mér frá því að rottna úr leti þar sem hann réði mig á c-vaktina eina törn áður en ég byrja á minni vakt :D... C vaktar kallarnir eru fínir þannig að þetta voru mjög góðar fréttir fyrir Krílið sem kann ekki að vera í fríi. Reyndar hefur það smá áhrif á sumarbústaðarferðina ... Byrja 29. maí sem þýðir að ég verða að vera spök á laugardagskvöldið... en tek þá bara tvöfaldan skammt á föstudaginn... Reyndar hef ég nú ekkert heyrt um þessa sumarbústaðarferð lengi... kannski það verði bara engin sumarbústaðarferð??? Ef einhver veit meira en ég vinsamlegast commentið :)

Annars er allt við það sama... var að koma frá því að senda nokkur þúsund kjúklinga grey út í dauðann... alltaf jafn gaman eða þannig... á eftir að finna fyrir því á morgun ... alltaf með einhverja stæla... fylgir því að vera að vinna með eintómum karlmönnum... maður þarf alltaf að vera að sanna sig ;)

By the way veit einhver hvort maður geti keypt Gajol áfengi í ríkinu??? Blátt Gajol... sjúklegt... mæli með því... sérstaklega ef ykkur finnst hóstamixtúra góð ;)

.... Krílið kveður jájá

P.S. It's better to keep your mouth shut and give the impression that you're stupid than to open it and remove all doubt.

Jájájá enn bætist á djammlistann hjá mér....

Stelpukvöld á föstudag 13., útgáfupartý á föstudag 13. (hvar get ég látið klóna mig?), djamm á laugardag 14., djamm á fimmtudag 19. menningarferð á föstudag 20., eurovisionpartý á laugardag 21. (á eftir að láta bjóða mér í eitthvað partý... en hef augastað á nokkrum), sumarbústaður 27. - 30. ... ég má bara ekkert vera að því að vinna...

Prófin búin... þar til annað kemur í ljós

Og já ... motorcykle diaries... brilliant.... mæli með henni... fyrir þá sem vilja fá smá tilbreytingu frá týpísku Hollywood myndunum...

Krílið kveður

P.S. No one dies a virgin, Life screws us all.

jájá eins og þetta myndi einhvern tímann gerast ... en um að gera að vera pínu rómantískur :D

I remember the story: John Blanchard stood up from the bench, straightened his Army uniform, and studied the crowd of people making their way through Grand Central Station. He looked for the girl whose heart he knew, but whose face he didn't, the girl with the rose. His interest in her had begun thirteen months before in a Florida library. Taking a book off the shelf he found himself intrigued, not with the words of the book, but with the notes penciled in the margin. The soft handwriting reflected a thoughtful soul and insightful mind.

In the front of the book, he discovered the previous owner's name, Miss Holly Maynell. With time and effort he located her address. She lived in New York City. He wrote her a letter introducing himself and inviting her to correspond.
The next day he was shipped overseas for service in World War II. During the next year and one month, the two grew to know each other through the mail. Each letter was a seed falling on a fertile heart. A romance was budding. Blanchard requested a photograph, but she refused. She felt that if he really cared, it wouldn't matter what she looked like
When the day finally came for him to return from Europe, they scheduled their first meeting - 7.00 p.m. at the Grand Central Station in New York.

"You'll recognize me," she wrote, "by the red rose I'll be wearing on my lapel." So at 7.00 p.m. he was in the station looking for a girl whose heart he loved, but whose face he'd never seen. I'll let Mr. Blanchard tell you what happened:

A young woman was coming toward me, her figure long and slim. Her blonde hair lay back in curls from her delicate ears; her eyes were blue as flowers. Her lips and chin had a gentle firmness, and in her pale green suit she was like springtime come alive. I started toward her, entirely forgetting to notice that she was not wearing a rose. As I moved, a small provocative smile curved her lips. "Going my way, sailor?" she murmured.

Almost uncontrollably, I made one step closer to her, and then I saw Holly Maynell. She was standing almost directly behind the girl. A woman well past 40, she had graying hair tucked under a worn hat. She was more than plump, her thick-ankled feet thrust into low-heeled shoes. The girl in the green suit was walking quickly away. I felt as though I was split in two, so keen was my desire to follow her, and yet so deep was my longing for the woman whose spirit had truly companioned me and upheld my own.

And there she stood. Her pale, plump face was gentle and sensible, her gray eyes had a warm and kindly twinkle. I did not hesitate. My fingers gripped the small worn blue leather copy of the book that was to identify me to her.

This would not be love, but it would be something precious, something perhaps even better than love, a friendship for which I had been and must ever by grateful. I squared my shoulders and saluted and held out the book to the woman, even though while I spoke I felt choked by the bitterness of my disappointment. "I'm Lieutenant John Blanchard, and you must be Miss Maynell. I am so glad you could meet me; may I take you to dinner?" The woman's face broadened into a tolerant smile. "I don't know what this is about, son," she answered, "but the young lady in the green suit who just went by, she begged me to wear this rose on my coat. And she said if you were to ask me out to dinner, I should tell you that she is waiting for you in the big restaurant across the street. She said it was some kind of test!"

jájájá allt að gerast ... stóð mig með prýði í prófi í dag eða hitt þó... merkilegt hvað ég nenni aldrei að læra þegar maður hefur nægan tíma til að læra... en það verður þá allavega eitt endurtektarpróf en það er í góðu lagi.... en nóg um það.... tækla bara næsta próf... ungi myndarlegi útlendingurinn kemur á föstudag... verður gaman að hitta hann aftur. Byrja sennilega mun fyrr að vinna heldur en ég bjóst við... kemst þá sennilega ekki í sumarbústað... vona samt að ég nái að fara á djamm 13. og 14. maí.... úber vinsæl þessa dagana... djamm tilboð út um allt... verð svo líka að reyna að ná eins og einni aukavakt til að komast á Iron Maiden ... miðarnir komnir í hús... ég segji upp í vinnunni ef ég fæ ekki frí... veit reyndar ekki alveg hvernig vaktaplanið er en ég hef sterkan grun um að þetta lendi akkúrat á stuttuskiptunum... það er eitthvað svo týpískt fyrir mig ekki satt ? :D

En nóg með mig... hvað er að frétta af ykkur... held reyndar að allir séu hættir að lesa þessar mjög svo sorglegu bloggtilraunir mínar ... ég á samt fleiri vini en commenta hérna sko... eða það ætla ég rétt að vona... á allavega einn dyggan aðdáanda .... Takk Anjetta mín ;*

Kv. Krílið

P.S. Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in the world they've been given than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It's an opinion. Impossible is not a declaration. It's a dare. Impossible is potential. Impossible is temporary. Impossible is nothing.